Seks.
Maron og Vaxos foran ei gamal eik. Sjølv om det ikkje er vinter, er treet utan lauv.
Vaxon. (står med ei grein i handa)
Denne greina er ikkje lenger ein del av treet.
Maron.
Nei, men ein gong var ho det. Ho bar lauv som ei mor ber born.
Vaxos.
No er ho naken.
Maron.
Om eg hugsar rett, har ikkje dette treet bore lauv på mange år. Det må vere gamalt. Eller sjukt. Får eg sjå?
Vaxos. (rekker Maron greina)
Her.
Maron.
Ja, sjå her. Dette kvite er ein sopp som sakte drep treet. Fyrst dei øvste greinene, sidan dei lågare. Til slutt stammen.
(studerer greina lenge)
Sjå her.
Vaxos.
Kva?
Maron.
Ein mark.
(fører marken mot munnen)
Vaxos.
Kva er det du gjer, Maron?
(Maron et marken)
Vaxos.
Sei meg, kvifor et du marken, Maron? Når eg let at auga ser eg for meg at verda er eit skodespel, og at me alle er skodespelarar. Marken òg. Sjå på denne scena. Er det ikkje noko kunstig over alt du ser her? (peikar) Eg synest det er som om alt berre er ein kopi av seg sjølv.
Maron.
Kan hende verda er ein kopi, men ho er også alt me har. Kven veit kor homkjem frå? Kven er du? Ein skugge?
Vaxos.
I går såg eg ein kingel som åt ei fluge. Fluga måtte ha hange fast i kingelveven lenge, for ho hadde mista all vilje til å leve. Det var som ho såg på døden med lengsel og håp. Eg undrast kva eg er, ein kingel eller ei fluge?
Maron.
Som ung var eg ei fluge. Eg flaug dit merksemda drog meg. Eg var rask og svolten på livet, og ottastst knapt noko under sola. No er eg kingelen som ventar... og ventar...
Vaxos.
Eg tenkte på fluga heile dagen. Kva om eg endar som ho? Set eg meg fast i noko eg ikkje kjem bort frå snart?
Maron.
Ja?
Vaxos.
Eg meiner - set eg meg fast i noko eg trur eg kan kontrollere. Set eg meg fast, og går til grunne? Er eg i ferd med å gå til grunne? Maron, hald meg!
Maron. (omfamnar Vaxos)
Du går ikkje til grunne, Vaxos.
Vaxos.
Nokre gongar kjenst det som eg er eit ekko. Ein gjenklang av noko nokon har sagt ein gong for lenge sidan. Noko utan rotfeste og konsekvens. Og nokre gongar let eg att auga berre for å sjå... Men eg ser ingen ting. Ingen ting, Maron!
Maron.
Eg ser deg.
Vaxos.
Gjer du?
Maron.
Eg ser deg, Vaxos. Og du ser meg.
Vaxos. (frigjer seg frå famntaket)
Nokon gongar trur eg at et ser deg, men alt eg ser, er noko som liknar deg. Og når eg tenkjer etter, liknar du ikkje heller.
Maron. (plukkar opp ein stein frå bakken)
Denne steinen er alt som er att.
Vaxos.
Alt?
Maron.
Alt som er att.
Illustrasjon: William-Adolphe Bourguereau
Kommentarer
Legg inn en kommentar