Sju.
(Vaxos og Maron er i eit ørkenaktig landskap utan vegetasjon. Vaxos har på seg ein tyrolarhatt, Maron har bowlerhatt. På kvar side sit ei kvinne med skrivemaskin. Før kvar replikk hamrar dei laus på maskinen for å illudere at dei skriv stykket mens det vart framsynt. Inntil ein stor stein står ein gitar. Sola er i ferd med å gå ned.)
Maron.
Når eg ser rundt meg, ser eg berre stein. Stein, stein, stein. Ikkje noko vatn. Ingen vokstrar. Knapt eit menneske. Og på himmelen berre sola. Kan noko leve her?
Vaxos.
Kan du sjå noko levande?
Maron. (Granskar omgjevnadane.)
Nei.
Vaxos.
Her var det bekkar, elver, innsjøar ein gong. Små skogholt der insekt summa og kravla på alle tilgjengelege overflater. Ein gong. Eller ei tenkt fortid. Kva veit eg?
Maron.
Vatn, Vaxos! Vatnet vekker i meg minne og attrå, Vaxos. Det du ser, er berre eit uttørka skinn av den eg eigentleg er. Førsteelskaren, klavervirtuosen, talaren, atleten. Hugsar du ikkje?
Vaxos.
Nei, eg hugsar ikkje.
Maron.
Du vil ikkje hugse, Vaxos. Du skammar deg.
Vaxos.
Nei, kva skulle eg skamme meg over? Eg har leve eit liv eg har forma sjøl, så langt det har late seg gjere. Eg var har aldri vore ein slave, og slavar har eg aldri hatt. Eg les om kvelden, og kvar haust har eg bada naken. Om vinteren plar eg reise mot sør. Eg har vore tilfreds.
Maron.
Du skammar deg.
Vaxos. (Irritert no.)
Nei, det gjer eg ikkje.
Maron.
Du skammar deg.
Vaxos.
Om eg har skamma meg for noko, er det at eg har gjort alt saman åleine.
Maron.
Einsemda har eg også kjent på. Når alt kjem til alt er me alle isolerte trådar i den store veven me kallar verda. Me trur me heng saman, at me er så nære at me høyrer saman, men fibra våre er våre eigne, og kontaktflata er skjør - og når alt raknar, er illusjonen om sameinig som er det fyrste som vert brote. Me er åleine. Alltid åleine.
Vaxos.
Det kan du ha rett i, Maron.
(Finn fram ein gitar og byrjar å klimpre.)
Hugsar du denne?
Maron.
Åja!
(Vaxos byrjar å synge. I andre verset er Maron med og syng. Kvinnene med skrivemaskin dansar.)
Vaxos.
Ein dag forlet eg alt eg har,
tek oppgjeret med den eg var
og det eg ville. Legg i grus
mi eiga fortid, søkjer svar
i negasjon og whiskyrus
og freistar bli ein annan kar,
ein flyktning utan heim og hus.
Begge to saman:
Når dagen kjem, skal oske bli
det einaste som er igjen
av bruene der eg har gått.
Då vil eg endeleg vere fri.
Då kan eg kvile. Kjære venn,
då gjev eg att alt eg har fått.
Då veit eg: alt har enda godt.
(Dei ler.)
Vaxos.
Det kjennest godt å synge. Ein kjenner at ein lever.
Maron.
Ja. (Tenkjer seg om.)
Eg veit ikkje om det kjem til å ende godt, men vonet kan ingen ta frå meg.
Vaxos.
Kven seier at det ikkje er sanninga? Kom, så legg me oss ned.
(Dei legg seg ned og let att auga.)
(Kvinnene pakkar ned skrivemaskinene og går bort hand i hand. Dei ler.)
Slutt.
Illustrasjon: Sascha Schneider
Kommentarer
Legg inn en kommentar