Kjøtet heng i strimlar frå sprinklane i taket, golvet er dekka av brune flekkar som ser ut til å ete seg inn i betongen, og eg seier det er godt. Frå eit vindauge høgt oppe på veggen kan ein høyre opphissa røyster og høgfrekvente metallskrik mot eit bakteppe av fjernsynsstøy og barnegråt. Dei mørkegrøne veggane er udekorterte, men på den store, tunge metalldøra er det klistra ein lapp der det står: WOVON MAN NICHT SPRECHEN KANN, DARÜBER MUSS MAN SCHWEIGEN. Benken som står inntil kortveggen, er dekt av eit teppe med ukjend farge og framandarta lukt og tekstur. Ljospæra i taket er nypussa.
En kveld tidlig i oktober satte jeg meg ned og leste Michaels Konupeks diktsamling Ugress & omstendigheter . Efter å ha lest den to ganger, slo to tanker ned i mitt hode: 1) Om kort tid vil jeg trolig ha glemt hele boken, og 2) for de aller fleste vil boken forbli fullstendig ukjent, kun en anonym bokutgivelse i en smal genre som ble utgitt uten brask og bram en gang i 2024, med mindre noe helt spesielt skulle skje, som for eksempel at Konupek skulle bli en folkekjær realitykjendis eller mottager av Nobels litteraturpris. Derfor satte jeg meg ned og skrev denne teksten, som her siteres i sin helhet: «Den tsjekkisk-norske forfatteren Michael Konupek er for meg et nytt navn, men ifølge omslagsteksten på den ferske diktsamlingen Ugress & omstendigheter har han utgitt flere skjønnlitterære verk, deriblant romanen Böhmerland 600 cc . Boken har et monokromt omslag i en farve jeg vil kalle «mørk militærgrønn» og inneholder informasjon om tittel, forfatter, genre og...
Kommentarer
Legg inn en kommentar