Hellig paradoks
Du var en falmet rose der du stod
og lot deg spotte. Giftig var den tale
du møtte, salte tårene du gråt.
Og grunnen som du stod på, den var våt,
for prisen du var pålagt å betale
av Faderen, det var ditt eget blod.
Et hellig paradoks: En mektig slave.
En gjeter som blir slått av sine lam.
Du gråt, men visste det var de som led
der de med ild i blikket så den fred
du bar på. Kronet som du var i skam
- i tornepryd - gav du dem livets gave.
Og senere, korsfestet, svak og blodig
så du i smerte ned på dem. Forstod de...?
Kommentarer
Legg inn en kommentar