Fem.
Ved eit vatn. Jorda er skrinn, så det er berre låge buskar og kratt. Sola er i ferd med å stå opp. Eit bål. Klede, verktøy papir ligg utover. Fuglekvitter. Av og til måkeskrik. Maron er naken. Vaxos er påkledd.
Vaxos.
Jo nærare eg kjem slutten, jo klarare vert byrjinga. Eg veit at eg er ein annan no, men eg veit betre kven eg var. Eg drøymde ikkje då.
Maron.
For du kunne ikkje sove.
Vaxos.
Nei, i barndomen søv ein ikkje. Ein er berre vaken i varierande grad. Alle sansar er med, og tankemønsteret endrar seg slett ikkje, sjølv om ein held auga igjen heile natta. Ein drøymer ikkje.
Maron.
Ein drøymer ikkje.
Vaxos.
Då eg kom hit til denne staden, var det med visse om at her skulle eg sanse, arbeide, sove. Her skulle eg leggje bak meg restane frå i går. Bli eit fritt menneske, avkledd, reint. Eg skulle dyrke hygienen og dei gode orda.
Maron.
Kvinne som ber vatn forbi her kvar morgon fortalde meg at ho hadde sett deg før.
Vaxos.
Ja, det er ikkje fyrste gong eg er her.
Maron.
Så du kjenner ho?
Vaxos.
Ikkje eigentleg. Men me har snakka saman. Me har sett kvarandre i auga, og ho har helt svalande vatn over meg meir enn ein gong.
Maron.
Alt kjem frå vatnet.
Vaxos.
«Jorda var aud og tom, mørker låg over djupet, og Guds ande svevde over vatnet», heiter det. Og «det skal bli ein kvelv midt i vatnet! Han skal skilja vatn frå vatn».
Maron.
Alt er vatn. Alt er eigentleg det det var i byrjinga. Eg også. Eg er eit barn. Eg er Barnet. Eg er barnet som badar nakent under morgonsola. Eg er barnet som ser verda utan å forstå. Eg er barnet som framleis trur det drøymer. Men eg er den same.
Vaxos.
Ja, du er den same.
Tre kvinner stig opp av vatnet. Dei har på seg fotside kjolar, den eine raud, den andre gul, den tredje grøn.
Den gule og Den grøne.
Me veit kor vegen går. Me har sett vegkryssa. Og me har følgd vegen til enden.
Den raude.
(Ser Vaxos og Maron) Kven er de?
Maron.
Ser de oss ikkje? Me gjev oss ikkje ut for å vere andre enn me er.
Vaxos.
Me kjem òg frå vatnet. Me er barn. Men me kan drøyme. Og draumen skal bere oss mot ei ukjend framtid. Draumen skal reinse verda.
Den gule.
Dei er barn. Framtida ligg ope. Fortida ligg aude. Kom.
Den grøne.
Her kan me ikkje vere.
Dei stig ned i vatnet igjen.
Vaxos.
Levande. Eg kjenner meg levande.
Maron.
Du lever medan sola skin, men når ho gøymer seg under horisinten, søv du.
Vaxos.
Ja, og drøymer.
Maron.
Drøymer.
Måkeskrika overdøver fuglekvitteret.
Illustrasjon: Pierre Adolphe Valette
Kommentarer
Legg inn en kommentar