Würmstuggu

Et søtlig vindkast slår mot meg. Jeg går i blinde gjennom mørke korridorer. Langt borte hører jeg et ur som slår. I hodet kverner tomme metaforer og ord som kun er ord. En veldig natt har lagt seg over sanseapparatet og over hjertet. Nummen, blind, forlatt av evnen til å bruke adekvate begreper, gransker jeg ditt språk, ditt blikk. Jeg leser dine kjærtegn som en tekst forfattet av en søvnløs misantrop som ikke kjenner drømmens grammatikk. I tidens muld er også jeg en vekst som synker i historiens sorte grop.

Så hva har jeg lest i det siste?...Tja, jeg har lest de første fire numrene av Mike Baron og Jackson Guice s relaunch av Flash fra 1987. En kompetent utført superheltserie som dog ikke på noen måter utmerker seg som spesielt imponerende, hverken litterært eller visuelt... Varulvene i Montpellier av vår hjemlige superstjerne Jason . Mannen kan uten tvil fortelle en historie, og tegningene er lekkert utført, men Jasons forsøksvise lek med genrekonvensjoner mangler substans og dybde...  Captain America nr. 153-156, starten av Steve Englehart s run, er derimot et eksempel til etterfølgelse. Englehart er ambisiøs og viser allerede i denne historien fra 1972 at han til hensikt å utforske den amerikanske tidsånden gjennom den gjennomført kommersielle og lavkulturelle superheltgenren. Englehart bruker karakterene ikke bare som brikker i den narrative strukturen, men også som metaforer for sider ved det amerikanske samfunnet og dets nære historie. Dette en fartsfylt superhelthi...

Ein dag forlet eg alt eg har, tek oppgjeret med den eg var og det eg ville. Legg i grus mi eiga fortid, søkjer svar i negasjon og whiskyrus og freistar bli ein annan kar, ein flyktning utan heim og hus. Når dagen kjem, skal oske bli det einaste som er igjen av bruene der eg har gått. Då vil eg endeleg vere fri. Då kan eg kvile. Kjære venn, då gjev eg att alt eg har fått. Då veit eg: alt har enda godt.

språ kett ømt  forme ning op  pløst ilyd erfrembrak  tavtun gens bev egelseri  mun nenshu lrom  flik kflap pfrik ativplo  sivvi brantvilk  årli geparti klerin nenforet bi  ologisko g tem porærtram  mev erkså gam  melts omt idens elvto taltads kilt fras ymbo lenesom rep resen tererd em Ukjent. Uerkjent. 

I draumen vart eg vekt av hese hyl frå skadeskotne, blinde pelikanar som kvilelaust flaug rundt i morgondisen. Eg vakna, men eg heldt fram med å drøyme. Med opne auge låg eg lenka fast til senga som eit slumrande reptil. På veggen framfor meg såg eg ein skugge (av kva? Det trur eg ikkje eg kan seie.) gå att og fram. Eg høyrde òg ein lyd, ei kviskring, ord eg ikkje heilt forstod, men kjende att frå svevnens mørke rom, unemnelege ord --- Eg må han sovna igjen, for alt eg hugsar no er kvile i hjarte, hug og kropp - og daude fuglar som låg og flaut i vatnet. Pelikanar.