Vedkjenningar frå eit medmenneske

Nokre gonger får eg dårleg samvit. Fordi eg har eit fint hus, ein god jobb, bra løn, eit godt liv.  Fordi eg kan kjøpe det eg vil ha og reise til Syden i feriene. Fordi eg er mann, blendakvit, heterofil og bur i Noreg. Eg får dårleg samvit fordi eg veit at verda er full av folk som ikkje har dei same moglegheitene som meg, som lever i fattigdom og som er viljuge til å gjere kva som helst for å kome seg vekk frå fattigdom og krig. Og stadig fleire av desse finn etter kvart vegen hit til Noreg.

Eg kan sjølvsagt gje til velgjerd eller melde meg til friviljug arbeid, men fornuften fortel meg at dette berre blir ei dråpe i havet, at det aldri vil monne i den store samanhengen, og nokre oppgåver er Staten betre skikka til å utføre enn organisasjonar som diverre ofte er fastlåste i patriarkalske, religiøse og homofobiske tankemønster frå middelalderen.

Samstundes ser me at med den blåblå regeringa har nyliberalisme og rasistiske haldningar fått vind i segla. Styresmaktene vil gjere det vanskelegare for asylsøkjarar å kome inn i landet, berre fordi dei er mørke i huda, og når politikarane vil innføre tiggarforbod, vil dei jo i praksis nekte romfolket å utøve kulturen sin her i landet.

Eg skal vedgå at eg ikkje synest det er særleg triveleg å treffe på tiggande romfolk når eg går i byen. Men samstundes er det noko kartarsisk ved ubehaget ein kjenner når ein ser folk i ein så desperat situasjon. Det gjer noko med mentalhygienen når ein sjølv kjenner seg som ein fange i eit gullbur. Romfolket blir på ein måte lekamleggjeringa av urettvisa i verda, ein augeåpnar som vekkjer oss frå den kapitalistiske draumen – for draumar er tross alt den viktigaste kapitalen kapitalismen har å tilby. Ofte tek eg meg sjølv i å gråte ein skvett over mi eiga medkjensle for disse stakkars menneska. Og eg takkar dei for at dei vekkjer meg som medmenneske.

Som sagt, eg har dårleg samvit. Men no har eg byrja gjere noko med det. Eg har byrja å skrive lesarinlegg til avisene om ein gong eg ga pengar til ein tiggar. Eg fortel om takksemda i auga hennar, om forsikringa om at eg ville bli nemnd i bønene hennar, om kjensla av å stå solidarisk med dei svake og undertrykte. For dei fleste av oss er ikkje det å gje pengar til ein tiggar noko stort offer økonomisk sett, men eg er viss på at det vil gjere oss til betre menneske. Det er jo sjølvsagt heilt i tråd med det menneskefiendtlege synet til dei borgarlege partia å ville forby synleg fattigdom, men truleg vil eit forbod mot romtiggarar føre til auka fattigdom i hjarta til innbyggjarane i «verdas beste land».