Ditt eige hovud skal øydeleggjast

Eg likar å lese skodespel. Lite tekst gjer at dei er fort gjort å kome seg gjennom, og ein slepper å måtte li seg gjennom den plumpe humoren og dei lange pausene som ofte pregar teaterframsyningar. OK, dei trykte orda rører kan hende ikkje kjenslene så sterkt som ei god sceneoppsetjing kan, men replikkane er naknare og meir opne for refleksjon når dei vart lesne enn når dei vert fortolka av eit teaterensemble.

Eg har lese ein del Jon Fosse i det siste. Nokon kjem til å komme har eg allereie skrive om. Draum om hausten er eit knakande godt stykke om kjærleik og død. Det har ein litt uortodoks oppbygnad, der ulike scener glir over i kvarandre trass i stor avstand i tid. Historia har eit godt driv, og med dei kunstferdige replikkane gjev Fosse hovudpersonane sine eit ferniss av levd liv og psykologisk dybde, sjølv om dei eigenleg er ganske banale elskarar i ei banal verd. 

Og aldri skal vi skiljast er eit ganske keisamt stykke om lengsel og einsemd. Hovudpersonen, ei lett forskrudd kvinne som saknar eksen, er ein pannekakeflat karikatur som er like uinteressant i slutten av stykket som i starten. Det er sikkert moro og utfordrande for den heldige utvalde å spele hovudrolla på scena, men du kjem ikkje til å sjå meg på benkeradene. Då sit eg heller inne og les...

...Namnet. Dette skodespelet handlar om ei svanger ungjente og guten hennar som oppsøkjer den dysfunksjonelle familien til jenta for å få husvere. Mykje er usagt om forholdet mellom dei og situasjonen dei har hamna i, og lite av substans vert sagt i stykket. Personane snakkar til kvarandre som papegøyar. Når dei seier noko, er det for å seie noko, helst ein variant av noko dei har sagt før. Her handlar det om overflatiske menneske som ikkje klarar å kommunisere, som snakkar forbi kvarandre, eller rett og slett ikkje er intereresserte i å prate med kvarandre. Dette eit realistisk stykke utan dei draumeaktige sekvensane ein finn i dei andre to skodespela. Og replikkane er meir kvardagslege, utan den allegoriske klangbotnen ein finn i t. d. Nokon kjem til å komme (som jo også er ein representant for Fosse-realismen).

Det siste skodespelet vi tek i denne omgangen, er Og natta syng sine songar. Det handlar om eit nybakt foreldrepar i eit forhald som skrantar. Ho er utadvent og elskhugssjuk, han er ein innadvent og talentlaus forfattarspire. Gjennom det halve døgeret handlinga utspelar seg over vert løyndomer avslørt og masker kasta. Her finst parallellar til både Hedda Gabler og Et dukkehjem, men fyrst og fremst er det eit realistisk drama som treff hjarterota på vondest moglege måte. Check it out!

Würmstuggu ynskjer lesarane sine ein god kveld og eit lang liv med kjærleik, pengar og alt det andre ein treng for eit godt liv i Det norske riket.

Illustrasjonar: Fletcher Hanks